Skogbruk og biologisk mangfald

Skogane våre er levestad for eit mangfald av artar, og skogbruket har forplikta seg til å ta vare på dette.

Det er viktig å ha kunnskap om det biologiske mangfaldet og artane som høyrer til i skogen. Vi må vita kva vi held på med, og kva konsekvensar handlingane våre har. Desse omgrepa må du kjenna til:

Raudlisteartar

raudlista viser kva artar som er særleg trua, og som treng vern for å ikkje verta utrydda.

Signalartar

ein signalart er ein art som kjenneteiknar særleg viktige biologiske område.

Biologisk viktige område

nøkkelbiotopar er verna område og område som er særleg viktige for mangfaldet.

Nøkkelbiotopar

biotop betyr levestad. Vi bruker omgrepet nøkkelbiotop om område som er spesielt viktige for det biologiske mangfaldet. Ein nøkkelbiotop er ein biotop med artar som er trua.

Skogbruket har bestemt at fem prosent av det produktive skogarealet skal forvaltast som biologisk viktige område der det ikkje skal hoggast. Det er Statsforvaltaren i kvart fylke som passar på at dette vert følgt opp.

Skal ein skogeigar få levera tømmer for sal, må han eller ho kunna dokumentera at det er gjort registreringar av biologisk mangfald og nøkkelbiotopar.

Det meste av skogen i Noreg er eigd av privatpersonar. Skogeigaren har forvaltingsansvaret i eigen skog. Det vil seia at han eller ho har ansvaret for det som skjer i skogen.

Styresmaktene kan vedta å verna område for å bevara det biologiske mangfaldet, men skogeigaren kan sjølv tilby skogen sin til frivillig vern. Styresmaktene kan vedta vernetiltak ut frå særlege forhold. Verneverdiane vert kartlagde, og dersom området har stor nok betydning, vert skogen verna. Skogeigaren får då erstatning, og skogen vert eit naturreservat. Stortinget løyver kvart år pengar til frivillig vern av skog.