Eg-bodskap og du-bodskap

Om eit barn har teke noko eg har sagt det ikkje skal ta, så kan eg seie: "Eg liker at du høyrer på meg. Eg sa du ikkje skulle ta det. Eg er redd for at det skal bli øydelagt, og eg treng det for å gjere ferdig …". Dette er ein eg-bodskap der eg snakkar om meg sjølv og korleis eg opplever situasjonen, kva eg sjølv har gjort, og mine eigne behov.

Ein du-bodskap kunne vere: "Du er heilt umogleg, du høyrer aldri på meg". Kjenneteiknet på ein du-bodskap er at vi seier noko negativt og dømmer den andre.

Dette betyr òg at vi må skilje mellom barnet og visse ting barnet gjer. Om barnet til dømes slår eller tek noko frå eit anna barn, er det viktig at vi snakkar om det barnet har gjort, ved til dømes å seie at det ikkje er lov å slå, og at det gjer vondt.

Det vi bør unngå å gjere, er å dømme sjølve barnet ved å seie at "no var du slem", eller at det er slemt, umogleg, vanskeleg eller liknande. Denne typen negative du-bodskap om barnet er med på å svekkje relasjonen mellom oss og barnet, og det gjer det vanskelegare for oss å endre uønskt åtferd. Det kan òg svekkje sjølvtilliten til barnet og viljen barnet har til å samarbeide med oss.

Guez de Balzac, J. L. (u.å.). Siterte sitater. https://www.ordtak.no/index.php?fn=Jean-Louis%20Guez%20de&en=Balzac