Den kinesiske valutaen heiter 人民币 rénmínbì – «folkets valuta» – og forkortinga er RMB. Tilsvarande ei «krone» har vi eininga 元 yuán, som vidare kan inndelast i 10 角 jiǎo og 100 分 fēn. Den største seteleininga er 100 元 yuán, og den minste mynteininga er 1 分 fēn. 元 yuán blir òg uformelt kalla for 块 kuài og 角 jiǎo uformelt for 毛 máo.
Den vanlege formelen for å spørje om prisen på noko er som følgjer:
A……（要）多少钱？ … (yào) duōshao qián? – «Kor mykje kostar …?»
B……（要）十块钱 / 十元。 … (yào) shí kuài qián/shí yuán – «… kostar ti yuan.»
Bruker vi 块 kuài, er det vanleg å ha ordet for «pengar», 钱 qián, på slutten av summen. Dette har vi vanlegvis ikkje viss vi bruker 元 yuán, som er meir formelt.
Elles fungerer det kinesiske talsystemet logisk saman med valutasystemet, slik at f.eks. 10 000 RMB på kinesisk blir 一万元 yíwàn yuán, og ikkje *十千元 shíqiān yuán, osv.
Skal vi uttrykkje ein kompleks pengesum, kjem einingane lineært etter kvarandre, à la slik vi uttrykkjer årstal. Eksempel:
9,99 RMB = 九块九毛九分钱 jiǔ kuài jiǔ máo jiǔ fēn qián
Det siste elementet, som kan vere 钱 qián – «pengar» – eller einingane 毛 máo eller 分 fēn, blir ofte utelate.
九块九毛九分钱 jiǔ kuài jiǔ máo jiǔ fēn qián, som tyder «9,99,–»,
… kan òg uttrykkast slik:
九块九毛九分 jiǔ kuài jiǔ máo jiǔ fēn
… og slik:
九块九毛九 jiǔ kuài jiǔ máo jiǔ
Viss vi utelèt 毛 máo eller 分 fēn, kan vi ikkje ha med 钱 qián på slutten.
Tiar-einingar må òg uttalast, slik at «111,–» blir 一百一十一块钱 yìbǎi yìshíyī kuài qián / 一百一十一元 yìbǎi yìshíyī yuán.
Líng 零 – «null» – blir uttalt der vi har ein intern null i ein pris. Eksempel:
九块零九分 jiǔ kuài líng jiǔ fēn – «9,09,–».