Grupper på arbeidsplassen

I yrke innanfor helse- og oppvekstsektoren er samarbeid i grupper ei vanleg arbeidsform.

• I barnehagen samarbeider barne- og ungdomsarbeidarar og førskolelærarar tett og utgjer ei gruppe med felles mål, men ulike kompetanseområde.
• I ambulansen samarbeider ambulansearbeidarar med legar eller sjukepleiarar for å gi pasienten best mogleg hjelp.
• På legekontoret samarbeider helsesekretærane med legar og sjukepleiarar.
  Liknande døme vil du finne innanfor dei fleste yrke. Les meir om dette under tverrfagleg samarbeid.

I nokre samanhengar blir gruppearbeid kalla teamarbeid. Det er avgjerande at du som fagarbeidar kan samarbeide med ulike personar i ulike grupper for å få jobben gjord. I nokre situasjonar er det mest naturleg at du samarbeider med andre som har den same kompetansen som du sjølv har, medan andre arbeidsoppgåver er så samansette at dei krev at menneske med ulik kompetanse samarbeider. For at samarbeidet skal fungere, krevst det grupper som fungerer godt.

Ut frå dei opplevingane du har til no, kjenner du sikkert til at det å komme inn i ei gruppe kan opplevast svært forskjellig. I enkelte grupper kjenner du deg som ein av gruppa nokså raskt, medan du i andre grupper bruker lang tid på å finne din plass.

Det å bli ein fullverdig medlem av gruppa krev at du er open, spørjande og interessert. Det krev òg at gruppa du skal inn i, er villig til å sleppe deg inn, at dei gir deg tid og hjelper til å finne din plass i gruppa.

Når du skal begynne på ein ny arbeidsplass, er det mykje du må lære og setje deg inn i før du kan kalle deg ein fullverdig medlem av gruppa. Under finn du eit døme som kan syne dette.

Dømet Alfon

Da Alfon var elev ved helse- og oppvekstfag, valde han ein sjukeheim som opplæringsplass i yrkesfagleg fordjuping. Første dag på jobb var skummel. Han kjende ingen og hugsa verken namnet på brukarane eller dei tilsette. Etter nokre veker kjende han namnet på fleire av brukarane og eit par av dei tilsette, men han kjende seg framleis litt "på besøk".

Da Alfon hadde hatt yrkesfagleg fordjuping i to år, syntest han på mange måtar at han var ein del av gruppa, men det var framleis slik at han gjorde det han blei bedd om og sjeldan tok del i avgjerder som blei tekne.

Alfon var heldig og fekk læretid på same sjukeheim, og i løpet av den tida han var der, blei han stadig tryggare i gruppa, både blant tilsette og brukarar. Han sa etter kvart frå om ting han var ueinig i, blei lytta til, han diskuterte og blei teken med på råd. Han lærte seg òg kva som var saksgang, og kva som var rolla hans.

Så ein dag, kanskje i slutten av læretida, eller kanskje seinare, kjende han seg som ein fullverdig medlem av gruppa. Han var helsefagarbeidaren på Steine sjukeheim.