Substantiv
Substantiv blir òg kalla namnord. Dei er namn på personar, stader, dyr, gjenstandar, kjensler og idear. Ein grei hugseregel er at du kan setje ein, ei eller eit framfor substantiv.
Substantiv er anten eigennamn eller fellesnamn. Eigennamn er namn på bestemde personar, dyr, gjenstandar og andre konkrete fenomen. Dei blir skrivne med stor forbokstav: Hanne, Petter, Dagros, Verdal, Alpane, Noreg.
Fellesnamn er substantiv som kallar ei gruppe menneske, dyr eller gjenstandar med felles eigenskapar. Fellesnamn skriv vi med liten forbokstav: elev, høne, fjell, plante, stol, kvise, lommereknar.
Namn på menneske, dyr, stader, gjenstandar osb. kallar vi konkrete substantiv fordi dei namngir noko vi kan oppfatte direkte gjennom sansane våre: vinden, lapskaus, fjella, statsministeren, Petter.
Abstrakte substantiv blir òg kalla omgrep. Dei namngir noko vi ikkje direkte kan sjå, høyre eller ta på: kjærleik, vern, nasjonalitet, ære.
Vi må slutte oss til kva kjærleik, vern osb. er gjennom konkrete opplevingar og handlingar. Ein konsekvens av dette er at språkbrukarane faktisk kan ha ulike oppfatningar av kva omgrepa betyr.
Substantiva i det norske språket kan vere
- hankjønnsord: (ein) bil
- hokjønnsord: (ei) hytte
- inkjekjønnsord: (eit) bord
Substantiv har talbøying. Dei kan stå i:
- eintal: jente, jenta
- fleirtal: jenter, jentene
Substantiv kan ha
- ubestemt form: sykkel, syklar
- bestemt form: sykkelen, syklane
Ubestemt form bruker vi mellom anna når vi ikkje har nokon bestemt person eller gjenstand i tankane:
- Vi treng ein vikar.
- Gå og hent ein stol.
Bestemt form bruker vi når vi omtaler ein bestemd person, ting osb.:
- Guten der borte er fetteren min.
- Kan eg få låne bilen?
Vi kan òg bruke bestemd form når vi snakkar generelt om ein art eller ei gruppe, eller når det er heilt opplagt kva det er vi siktar til:
- Menneska må slutte å øydeleggje kloden.
- Hesten blei mykje brukt som trekkdyr i gamle dagar.
- Er det mogleg å sjå månen i natt?