Musene heldt ein gong møte for å finne ut kva dei skulle gjere med plageånda si, katten. Han var jo på jakt etter dei både seint og tidleg, låg på lur eller lista seg etter dei utan ein lyd; og før ein visste ordet av det, slo han kloa i ein stakkar.
Mange av musene hadde ordet og foreslo både det eine og det andre, men ingen klarte å komme på noko som kunne hjelpe mot Mons. Då var det til slutt ei ung, lita mus som foreslo at dei skulle henge ei bjølle på katten, då ville alt bli så bra: "Berre katten så vidt rører på seg, kjem bjølla til å klinge og varsle oss, så vi kan komme oss unna!"
Dei andre musene syntest at dette var ein strålande idé, og dei peip og hoppa og dansa av glede. Berre ei gammal mus sat stille og sa ikkje noko, men så tok ho ordet til sist:
"Dette er eit utmerkt framlegg", sa ho alvorleg, "og eg er sikker på at det ville hjelpe. Det er berre éin ting eg må spørje om."
"Og kva er det, då? Kom med det, kom med det!" ropte musene i kor.
"Kven skal henge bjølla på katten?" spurde den gamle. Stilt forsvann musene ei etter ei og gøymde seg i kvart sitt hòl.
Kloke ord er ingenting verde om dei ikkje blir sette om til handling.