Kan retorikk skape splid og hat?

I retorikken tenkjer vi at språket kan påverke korleis vi forstår verda rundt oss. Til dømes kan bestemde måtar å omtale andre menneske på, vere med på å danne fiendebilete eller rangere menneske som mindreverdige. Hatefulle ytringar om ei gruppe menneske kan føre til at vi ser på dei som fienden som truar "oss andre".

Denne måten å omtale andre på blir kalla hatretorikk eller hatytringar. Viss slike ytringar om ei bestemd gruppe blir vanlege, kan det skape utanforskap og splitting mellom menneske i samfunnet vårt.

Kunnskap om retorikk kan derfor vere ein nødvendig reiskap for å forstå kva som skjer i samfunnet vi lever i. Vi kan tolke den offentlege debatten og mediebodskapane rundt oss ved å analysere verkemidla som blir brukte.

Hatretorikken fungerer slik at vi lagar kategoriar for menneske der somme er innanfor og somme er utanfor. Vi kan sjå på kven som blir inkluderte i omgrepet "oss", og kven som blir skilde ut som "dei". Dette blir òg kalla inngrupper og utgrupper.

Det ligg ofte som premiss i slik argumentasjon at "dei" ikkje får vere med "oss", fordi det er noko grunnleggjande gale med dei. Slik blir "dei andre" kategoriserte i grupper på bakgrunn av fordommar om til dømes religion, etnisk opphav, seksuell orientering eller funksjonsevne.

Ved hjelp av språket kan vi slik signalisere avstand til utgruppa og nærleik til inngruppa, og dette forsterkar forskjellane mellom dei. Når vi i tillegg koplar negative eigenskapar til "dei" i kontrast til dei positive eigenskapane "vi" har, har vi etablert eit fiendebilete.

I tillegg kan måten vi snakkar om andre på, gi inntrykk av at dei ikkje er like mykje verd som "oss andre". Dette blir kalla dehumanisering. Vi har mange døme på dette verkemiddelet i historia. I andre verdskrigen blei jødane som gruppe omtalt i media som framande og mindreverdige, med ord som "rotter", "basillar" og "vampyrar".

I 1994 blei folkegruppa tutsiar kalla kakerlakkar i rwandiske radiostasjonar som sende hatpropaganda. Dette var med på å utløyse folkemordet i Rwanda, der nesten ein million menneske blei drepne.

Begge desse tilfella er døme på patosappell. Gjennom å samanlikne jødane og tutsiane med skadedyr appellerte dette til negative kjensler som avsky, frykt og mistillit. Ved å gjere "dei andre" svake, styrkjer vi òg vårt eige sjølvbilete – vi kjenner oss overlegne.

I debattklimaet i dag er muslimar ei gruppe som blir omtalt på ein liknande måte. Fiendebiletet har ført til at islamofobi har blitt eit eige omgrep, på lik linje med antisemittisme (jødehat), som dessverre òg framleis er til stades i samfunnet vårt.

I rapporten "Holdninger til muslimer og jøder i Norge 2017" frå Senter for studiar av holocaust og livssynsminoritetar, svarte 39 prosent av dei spurde at dei var einige i påstanden "muslimar utgjer ein trussel mot norsk kultur". Dette har fått regjeringa til å lage ein handlingsplan mot muslimhets.

I demokratiske samfunn er ytringsfridomen heilt sentralt. Bakgrunnen for denne retten er at menneske med makt ikkje skal kunne misbruke den makta for å stoppe meiningsmotstandarar.

Å seie meininga di er noko som kan styrkje demokratiet. Då bidreg du til å få fram kva slags ulike syn på saker som finst i samfunnet. Det er verdifullt at alle får seie meininga si, uansett kor ueinige vi er med dei.

Religionskritikk eller hat?

Religionskritikk har vore viktig i utviklinga av moderne samfunn, fordi han har utfordra haldningar og verdssyn som har vore i konflikt med meir moderne verdiar, som menneskerettar og demokratiet. Viktige verdiar i religiøse trusretningar kan til dømes kome i konflikt med det mange ser på som sentrale, demokratiske verdiar. Då er det riktig å vere kritisk til desse. Men kva skjer når nokon tek i bruk eit språk som har trekk av hatretorikk, og som rammar religiøse menneske som gruppe? Er det då framleis berre religionskritikk?

Her møter vi eit dilemma. Vi ønskjer ytringsfridom, men ønskjer òg å verne menneske og grupper mot diskriminering. Derfor har straffelova lagt ei avgrensing på denne fridomen. Lær meir om denne lova i filmen frå Noregs institusjon for menneskerettar (NIM) under. I Straffelovas paragraf 185 om hatefulle ytringar står det:

Med bot eller fengsel inntil 3 år straffes den som forsettlig eller grovt uaktsomt offentleg setter frem en diskriminerande eller hatefull ytring.

Sjå filmen "Hvorfor er ytringsfrihet viktig og hvor går grensen for hva som er en hatefull ytring?" frå Norges institusjon for menneskerettigheter: