Frå stad til reiselivsdestinasjon
Reiselivsnæringa er ei tenesteytande næring som sel produkta sine til lokalbefolkninga og til norske og utanlandske turistar. For at ein stad skal bli til ein reiselivsdestinasjon, må det vere noko som kan tiltrekkje besøkjande. Staden må i tillegg ha fasilitetar som dekkjer dei andre behova til turistane, som overnatting, servering og butikkar. Ikkje minst må staden vere tilgjengeleg. For å kunne tilby ei heilskapleg reiselivsoppleving må lokalbefolkninga og reiselivsaktørane samarbeide, og saman skape ein heilskapleg reiselivsdestinasjon.
Attraksjonar
Staden må ha attraksjonar som er så attraktive at turistar ønskjer å sjå og oppleve det sjølv. Attraksjonar kan vere både naturgitte og menneskeskapte. Djupe fjordar, høge fjell, fossefall, skog, elvar, skjergard og hav er døme på naturgitte attraksjonar. Menneskeskapte attraksjonar kan vere alt frå festivalar til underhaldningsparkar og kjende bygningar.
Samarbeid
For å utvikle ein stad til ein reiselivsdestinasjon krevst det samarbeid mellom små og store aktørar på staden. Samarbeid fører til større mangfald i tilbodet, og til at aktørane blir sterkare saman. Inntekter frå turisme kan brukast på lokal utvikling, til å skape arbeidsplassar og til å forhindre fråflytting.
Ifølgje Innovasjon Norge er ein reiselivsdestinasjon eit geografisk avgrensa område. Det kan vere ein kommune, som til dømes Trysil. Det kan òg vere ein del av ein kommune, som til dømes Geilo. Det kan eventuelt vere fleire kommunar, som til dømes Setesdal.
Georg Kamfjord definerer ein reiselivsdestinasjon som «Et samlet tilbud av varer og tjenester og frie goder, som tilfredsstiller den reisendes behov i forbindelse med midlertidige opphold utenfor hjemstedet».
Turistane som kjem, må ha tilbod om ein stad å bu, servering og aktivitetar. Dei treng òg tilgang til andre tenester som butikkar, bensinstasjonar, apotek og helsetenester. I tillegg må infrastrukturen vere på plass, som vegar, tog, buss og båt. Avstand til flyplass er òg viktig.