Vegfraktlova inneheld formkrav for innanlandske fraktavtalar. Men partane kan avtale at dei ikkje skal bruke fraktbrev dersom avsendar og fraktførar er samde om det.

Dette skjer helst i situasjonar der kjøparar og seljarar samarbeider tett med ein hovudtransportør. Partane kan då avtale at dei berre skal bruke eit utleveringsformular der mottakaren kvitterer for mottak av sendingar. All informasjon ligg jo lagra elektronisk hos transportøren når sendinga blir registrert første gongen.

Vi finn reglane om kva opplysningar som er obligatoriske når ein gjer fraktavtalar for innanlands transport, i vegfraktlova § 9.

Følgjande felt er obligatoriske og skal alltid vere fylte ut i eit fraktbrev:

For sendingar der minst ein av partane krev at det blir oppretta ein fraktavtale, har norske transportørar blitt samde om å bruke eit felles fraktbrevformular. Innanlandsfraktbrevet inneheld i alt 42 felt. Somme er obligatoriske og skal alltid vere utfylte, andre kan partane ta i bruk etter behov. I tillegg inneheld fellesfraktbrevet eit unikt fraktbrevnummer med strekkode som høyrer til.

Kjøparar og seljarar avtaler fritt med kvarandre kven som skal ordne med transport. Då bruker dei internasjonale leveringsvilkår (INCOTERMS 2010). Legg merke til at fraktbrev må fyllast ut dersom seljar og kjøpar avtaler at det er mottakaren som skal ordne med transport. Dette gjeld når seljar og kjøpar avtaler eitt av følgjande leveringsvilkår i INCOTERMS 2010: EXW, FCA, FAS eller FOB (jf. felt 27 i fellesfraktbrevet).

Ved hjelp av fraktbrevnummeret kan vi spore ei sending. Når vi registrerer sendinga, «skyter» vi strekkoden for sendingsnummeret på fraktbrevet. Kvar gong ei sending blir overført frå ein terminal til ein transportør og omvendt, «skyt» vi sendingsnummeret på nytt. Dermed blir det mogleg å sjå når sendingsnummeret sist blei lese. Slik kan alle som kjenner sendingsnummeret (sporingsnummeret), spore sendingar.