Stivelse

Stivelse er først og fremst den viktigaste opplagsnæringa i plantane. Stivelse er bygd opp av 100–1000 glukosemolekyl, som finst i store mengder i røter, knollar og frø. Korn og kornprodukt, poteter og grønsaker er dei viktigaste kjeldene til stivelse. Stivelse er nesten uløyseleg i kaldt vatn. I varmt vatn svell stivelseskorna og syg til seg store mengder væske. Det gjer dei lettare å fordøye når vassløysningen tjuknar.

I munnen (spytt) og i bukspyttet finst det eit enzym (amylase) som spaltar stivelsen til disakkaridet maltose.
Vi kan påvise stivelse fordi han blir blåfarga viss vi set til ein jodoppløysning.

Glykogen

Glykogen er eit polysakkarid som berre finst i animalsk vev, i levra og i musklane. Molekylet liknar på stivelsen, men er sterkare forgreina enn stivelsesmolekylet og inneheld fleire glukoseeiningar (33 000–60 000). Vi kan seie at glykogen er den måten dyra lagrar karbohydrat på, og vi kan gjerne kalle det kroppen si matpakke. Kroppen hentar næring frå desse lagra når det går ei stund mellom måltida.

Cellulose

Cellulosemolekyla er lange, ugreina kjeder av glukose. Eit knippe av molekyl blir bundne saman til ein cellulosefiber med hydrogenbindingar. Cellulosefibrar er stive og utgjer den viktigaste delen av celleveggen i plantecellene.

Cellulose skil seg frå dei andre polysakkarida på den måten at fordøyingskanalen hos menneska ikkje har enzym som kan spalte desse bindingane mellom glukosemolekyla og nyttiggjere seg energien. Cellulosefibrar passerer derfor ufordøydde gjennom tarmen. Vi bør likevel ete kost som inneheld ein del cellulosefibrar fordi fibrane stimulerer og reinskar tarmane. Det førebyggjer ein del sjukdommar. Cellulosefibrar blir derfor kalla kostfibrar.

I tarmane til dyr som et gras, lever det mikroorganismar. Desse kan spalte cellulose til monosakkarid som dyret kan ta opp i blodet.

Oversikt over polysakkarida